Ku je tani?!

Ku je tani , keshtu vetem s’po ia dal dot,

rruget bosh , e kafeneja ku ne shkonim po me duket e zymte.

Rrugicat e lagjes me duken si filma qe kujtime

mbajne, plot,

e vetmia kete qytet pa jete po e mbyt.

‘Qytet pa jete’ , se ne të vertete nuk ka pike jete,

qytet pa ndjenja, pa emocion.

Po tani ku je , pse ike e s’me more me vete?

Kaq gabime paskam bere , qe as po te jetoj me , e as po me jeton?

Ndoshta nje dite , keto mengjese vetmitare do mbushen me fjale,

e jo me rreshta ku per ty ndjej mungese.

E ndoshta netet nga gjumi do te zgjohen , nga mendja si te dale,

e kjo vetmi mbase do endet në harrese.

Me mungon ndjesia e te qenurit ‘dikushi’,

qe për dike , dikur dhe tani ndjen mall.

Dua të jemi prap ata te dy , qe ndjenja hapsirat e zemrave iu mbushi,

e tani s’po shkembejne dot as dy-tre fjale...