Kur jashte bie Bore

Qyteti po shtang nga kjo ftohtesi,

shpirtrat akull , a ka me ftohte?

E ne qiell , mbulohet gjithcka neper rete gri,

e dashur, pa dashur po me duket aq e bukur , sa e kot!

E rruget e qytetit te mbuluara ne bardhesi,

sa bukur duket qyteti i gjithi i bardhe.

Vec une dhe ti, mbetem ende ne shi,

e shiu ndjenjat po na tret dalengadale.

Ku jane diktimet e ligjeratat ne emer te dashurise?!

E sot , në emer të dashurise te them se dot s’te harroj!

Kur jashte bie Bore bie ne kurthin e vetmise,

dhe me Boren shkriu kjo vetmi qe sapo filloj.

Syte e tu, qe pasqyrojne bardhesine e rrugeve,

atyre rrugeve ku ndeshem njeri-tjetrin perdite.

E kur jashte bie Bore kjo ligjerate mendje-zemer, e pafundme,

do te mesoj se si te ligjeroj per kete shpirt.