Per ty, sfidues i frikes

Qajne qielli e detet,

Qan toka e qan hena,

Planetet dhe yjet...

Qan gjithesia per ty!

Qan e sotmja

dhe e djeshmja ,

qan deshmia ,

dhe kureshtja.

Mbushen liqenet!

Del nga shtrati : Vjosa , Erzeni , Drini , Buna.

Per ty ,

kur zbehesh ti, vdes ne jete amplituda.

Ti , i vegove henes shikim,

kur bota te krijoj ty e ndali ne cast rrotullimin.

E thone te vjeter e filozof,

por poetet dot se perkufizuan.

Forcen qe ka dashuria,

shpirtra per te lenduar.

Po vjen fundi botes,

e ti vazhdon dhe vret...

I zgjove meteoret nga gjumi,

ti vazhdon dhe fle.

I dyzove stuhit per muri,

ti nuk lutesh as beson,

ti se di cdo te thot fundi.

Ti thua fundi eshte fillimi i ri,

e ktu ndryshojme une dhe ti!

Ti dhe lekundja jeni larg.

Ti sje si ne ,

as si ky qytet apokaliptik!

Kam nevoje per pak muzike...

Ne qe erdhem ne jete nga dashuria,

dhe dashurine e shkelmojme dhe e vrasim.

Pse ti dehesh ne mendime

hipokrite?

Ne jete ,

te miren dhe te keqen e hasim.

Vrasim,

mekatojme,

O mekatare!

Jemi drita e te ardhmes ,

e dashurine e harruam e lame , te endej neper shtigje vetmie ,

e lame , ne balte!

Menjanome mua dhe dashurine,

menjanoji krejtesisht ndjenjat,

mundesisht duaj pafundesine.

Ti s’me kupton,

e asnjehere nuk me kuptove,

kur shkatrove , gjithcka qe vete ndertove!

Harrove , kush qe loja.

Me grushtin tend me godet ,

me fjalet e tua

te gjithe keshtjellat e shpirtit , mi kthen ne rrenoja !

E drita e qiririt me friken time nga ti ,

shuhet ngadale.

Mes pluhurit te sirtareve ,

ne dhomen e vjeter.

Dhe mureve qe mbajne kujtimin tend ,

e aty s’mbeti me vend per fjale!

Thjesht kujtimet qe grisen nga deshperimi ,

ne leter....

Jo tani, lerme ta shoh!