Vjeshte melankolike

Ky shenim ,

e kjo harrese e castit.

Keto gjethe te thata qe kane rene,

në hapesirat bosh te trotuarit.

Dy tre njerez ne rruge.

Disa pika shi,

sjellin me vete shume kujtime,

pasdite dehur ne melankoli.

C’perzierje ,

ky shpirti im.

Mes mijera ndjenjash,

ka fshehur ironin.

Se duron dot,

boten kur genjen.

Dhe pse shumicen e mashtron ajo,

atij si pelqen...

Po bie nata,

erresira Po zgjohet.

E ne stolat ne park,

dy tre zera degjohen.

Nuk jane femije , e as te rritur.

Luajne me ndjenjen se nuk e njohin,

rrezikojne me rrezikun!

E se dine cfare do iu ndodhi...

E panjohura, si nuk kane frike.

Ajo eshte e keqe,

s’ka meshire!

E vjeshta me solli shume kujtime,

vape e perzier me shi.

Ere spo fryn tme largoj kete melankoli.

Nate e trishte me shume boshllek jetoj,

vazhdoj e dehem.

Në aromen qe leshoj , kur shkoj.

Cti bej vjeshtes?

Mekatare, djallezore.

Nje dite e re neser do te lind ,

e keto trazira do te mi largoj...